Գարնան սկիզբն էր՝ մարտ ամիսը, ամեն ինչ դեռ ծածկված էր ձյան սպիտակ գորգով: Աշխարհը կախարդված էր. երկինքը մոխրագույն էր, անտառը, կենդանիները, միջատները, ծառերը, սպիտակ էին:
Մի անգամ մի աղջիկ, որի անունը գարուն էր, որոշեց զբոսնել։ Եվ նահանկարծ տեսավ մի գեեղեցիկ փոքրիկ, կարմիր, միջատ։ Աղջիկը չգիտեր՝ դա ինչ միջատ, բայց այդ միջատը նրան շատ դուր եկավ։ Նա որոշեց մի անուն տալ միջատին։ Նա սկսեց մտածել․
Մի անգամ մի զատիկ, որը դեռ շատ փոքր էր, կորեց, նրա մայրը ու հայրը երևի մնացել էին խիտ խոտերի մեջ և չէին երևում: Նա մի կերպ կարողացավ թռնել մի ծաղկի տերևների մեջ ու ապրել այնտեղ: Ծաղիկը կարմիր էր, նա էլ այնքան հոտ քաշեց կարմիր ծաղիկից, որ կարմրեց:
Օրերից մի օր առավոտյան Զատիկը դուրս է գնում ման գալու, հանկարծ մի չար է անցնում նրա կողքով: Այդ բլոճը նրան կարմիր է ներկում և սև պուտիկներ է անում: Այդ օրվանից բոլոր զատիկները կարմիր էին և սև պուտերով:
Գարնանային մի առավոտ սև պուտիկներով մի կարմիր ծաղիկից դուրս եկավ մի միջատ:Այդ միջատը շատ նման էր այդ ծաղիկին:
Կար, Չկար մի զատիկ։ Նրա անունը Պուտ-Պուտիկ էր։ Այն շատ փոքր էր, և երբ Ձմեռ եկավ Պուտ-Պուտիկը մնաց է ձյան տակ։
Կորյուն Գաբոյան